آستان جانان اثر استاد محمد رضا شجریان با آهنگسازی و سنتور نوازی پرویز مشکاتیان و تنبک نوازی ناصر فرهنگ فر هست. این آلبوم در دستگاه بیات ترک اجرا شده و از نگاه من یکی از دوست داشتی ترین کارهایی است که در زمینه موسیقی سنتی اجرا شده است. شجریان از نگاه من توانایی فوق العاده ای در انتقال حس یک شعر دارد و مشکاتیان هم پاسخی درخور به صدای شجریان میدهد.

موسیقی سنتی ما برای برخی بیشتر تداعی کننده غم ، افسردگی و نداشتن حس زیبای زندگی است. البته هر کس با توجه به روحیاتی که دارد طبیعتا به شکلی خاص این موسیقی را درک میکند و هر کس برداشت خودش را دارد. من برعکس این عده این حس رو ندارم و احساس خیلی خوبی نسبت به این موسیقی دارم خصوصا وقتی اشعار از ادبیات عرفانی ما انتخاب بشه و اصلا فکر نمیکنم موسیقی سنتی تداعی غم یا نا امیدی است بلکه احساس میکنم این موسیقی به بهترین شکل عرفان رو روایت میکنه.

موسیقی سنتی یک حس عمیق رو در انسان نسبت به زندگی و حقیقت اون بیدار میکنه همون حسی که مولانا در اشعارش توصیف میکنه. از نگاه مولانا انسان در یک چهارچوب مقید زندگی میکنه و دنیای به این بزرگی برای انسان بی شباهت به قفس نیست. این نوع نگاه تنها در عرفان ما نیست و همه کسانی که سرشون رو از آخور روزمرگی درآوردند و بجای بازی کردن در این عالم به حقیقت عالم توجه کردند این نگاه رو باور دارند . بقول حافظ ” آدمی در عالم خاکی نمی آيد بدست

عالمی ديگر ببايد ساخت وز نو آدمی”.

آلبوم آستان جانان همه Track هاش زیباست و تصنیف شیدایی اون زیباترین تصنیفی است که تا بحال شنیدم :

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی
دل که آیینه صافیست غباری دارد از خدا میطلبم صحبت روشن رایی
شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی
کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست گشته هر گوشه چشم از غم دل دریایی