یک بحث مورد علاقه من ارتباط بین موسیقی و صداست و خیلی دوست داشتم این موضوع رو بیشتر روش متمرکز میشدم اما خب من یه چیزهایی مینویسم و تامل بیشتر رو به خود خواننده واگذار میکنم.

یه جایی شنیدم رابطه ای بین صدای ساز و نوع موسیقی وجود داره و برای بیان احساس نوازنده با یک نوع موسیقی ما میتونیم صداهای متفاوتی رو در نظر بگیریم که هر صدایی نمیتونه بهترین انتخاب باشه.

مثلا استادمون میگفت آقای مشکاتیان چند تا ساز دارند که برای هر اجرا یکی رو برای نوازندگی انتخاب میکنند و یا جایی شنیدم نوع صدای تار هایی که قبلها ساخته میشده (مثل تار یحیی) همخوانی بیشتری با ملودی هایی داشته که اون موقع نواخته میشده.

خلاصه این موضوع قابل تامل هست که صدای هر سازی  میتونه رابطه ای داشته باشه با موسیقی ای که اجرا میشه.

من فکر میکنم میشه بحث رابطه صدا رو با موسیقی به بحث کلی رابطه شکل و محتوا در فلسفه هنر مربوط دانست و یه استفاده هایی کرد از نگاه فلاسفه ای که به این موضوع اندیشیدند . هگل مطالبی رو در مورد شکل و محتوا در بحث زیبایی شناسی داره که بنظرم جالبه بخونید.

چیزی که برای آئودیوفیل ها میتونه جذاب باشه رابطه بین کاراکتر صدای یک سیستم با موسیقی در حال پخش هست. اگر شنونده بجای سعی در حذف کامل کاراکتر صدای سیستم (که مسیر درستی نیست) بره به سمت برداری که اون کاراکتر با موسیقی ای که میشنوه همخوانی داشته باشه میتونه روی این موضوع تامل داشته باشه که چه صدایی اون چیزی که باید رو بهش میده.

رومی از آئودیوفیل های نوع دوم هست که سعی میکنه صدا رو بر مبنای درک ارتباط صدا و موسیقی به شکل مطلوبش شکل بده. یا همین آقای Charles Altmann معتقده بجای حذف بازگشت های اتاق و استفاده از دیفیوزر یا جاذب ما کاراکتر بازگشت صدا رو با چوب تغییر بدیم تا صدا خوش حالت بشه. بعضی بلندگوسازها هم بجای حذف کامل اثر Box بلندگو سعی میکنند کاراکتر خوشایندی رو با استفاده از چوب های خاصی و هندسه خاصی به شنونده عرضه کنه.

کمی بی ربط به بحث بالا : “همه ما میدونیم هم ریل و هم LP و هم سینگل های خوب لامپی هیچکدوم زیر اسیلوسکوپ پاسخی به خوبی فرمت دیجیتال و یا Solidstate ندارند اما چیزی که جالبه اینه که کاراکتر صدای اونها با گوش ما همخونی داره”

خلاصه اینکه روی این موضوع بیشتر میتونید فکر و مطالعه کنید و با این دید به صدای سیستمتون توجه کنید.