مطلب زیر برای اقشار طبقه معمول جامعه نوشته شده وگرنه اگر 2 میلیارد پول داشتیم یه ست هورن Living Voice با باتری های برق و سیستم kondo تو یه فضای مناسب آکوستیکی میگذاشتیم و موسیقی گوش میدادیم.

ببینید دیگه الان دوره دوره فایل های “های رزولوشن” صوتی رو سرورهای اینترنت هست . استودیوها مجبورن بجای زدن دیسک به سراغ آپلود فایل های صوتی Flac برن.

بنابراین برای اقشار کم درامد جامعه مثل من خریدن گرام 100 میلیونی و ریل کم کم خارج از منطق میشه.

به ترنسپورت هم احتیاج چندانی نیست وقتی برای خوندن خوب سی دی مجبوریم 50 میلیون دیگه بدیم.

پس میرسیم به داشتن یک DAC های رزولوشن خوب که بتونه یه صدای خوب بده.

چالش اصلی این سالهای ما چی بود؟

چالش اصلی این بود محدودیت آکوستیکی داشتیم و بلندگو های موجود هم فضای خوب (یه ست فول رنج چه الگزاندریا چه هورن ها حداقل 50 متر فضای خوب میخوان) میخواستن و هم آمپلی فایر خیلی قوی.

یعنی ما هم مجبوریم آکوستیک خوب داشته باشیم و هم بخاطر نبود هورن در بازار ایران سراغ آمپلی فایرهای پرقدرت بریم که عملا قدرت بالای آمپ یعنی خرابی صدا.

هدفون محدودیت آکوستیک رو از بین میبره اما دو محدودیت کم اهمیت تر داره یکی محدودیت ناحیه فرکانسی پایین و یکی اینکه نمیشه برای مدت طولانی صدا شنید.

هدفون با 2 وات راه میفته پس نیازی به آمپلی فایر های پرقدرت نیست و این امتیاز بزرگ هدفون هست که مثل هورن ها فقط 2 وات نیاز داره نه 2000 وات.

وقتی توان کم باشه میشه با یه سیستم یکپارچه DAC/Amp به بهترین نتیجه رسید. وقتی توان کم باشه نه نیازی به برق شهر هست و با باتری میشه صدایی شنید صاف و رویایی .

میدونید که رومی بیشترین مطلب رو در مورد درست کردن وضعیت برق سیستم نوشته و برق سیستم خیلی خیلی مهمه تو texture صدا ، تونالیته و آرامش شنیداری در دراز مدت.

پس سه چالش آکوستیک و مکان بلندگو ، برق شهر ، آمپلی فایر بالای 100 وات با رفتن به سمت هدفون حل میشه.

چالش باقی مونده داشتن DAC خوب non-oversampling هست که برندهای خوبی در این زمینه در دسترس هستند و تنها چیزی که در آینده باید خوب بشه اینه تو استودیوها صدارو تو حوزه دیجیتال خراب نکنند که بنظر من خیلی دور از ذهن نیست.

بنظر من این مسیر برای ما ها که تو شهر با امکانات مالی محدود زندگی میکنیم خیلی مناسب تره.