عظیم قیچی ساز با فتح امروز لوتسه الان جزو 14 نفر کل تاریخ کوهنوردی دنیاست که تونست بدون اکسیژن و شرپا همه قلل بالای 8000 متر رو فتح کنه.

به همه تبریک میگم

خیلی خوشحال شدم

درود بر اراده این مرد بزرگ

https://t.me/iran_bala

“بر بام كوهنوردى جهان دور افتخار زديم
عظيم قيچى ساز به باشگاه هشت‌هزارمتری‌هاى جهان پيوست.

در ساعت ١٢:٢٢ امروز عظيم قيچى‌ساز پا بر قله ٨٥١٦ مترى لوتسه در هیمالیا گذاشت و با اين صعود ارزشمند روز ٢٩ ارديبهشت ١٣٩٦ را به روزى تاريخى در تقويم افتخارات ورزشى و ملى ايران تبديل كرد.
به گزارش روابط عمومی بانك سامان، دقايقى پيش این هیمالیانورد توانمند ایرانی موفق شد پرچم ايران را بر فراز قله لوتسه به اهتزاز درآورده و نام خود را به عنوان نخستين ایرانی در باشگاه هشت‌هزارمتری‌های کوهنوردی جهان ثبت كند.
اين افتخار بزرگ پس از ٤٠ روز تلاش مداوم روى اين قله و در ادامه ٩ سال فعاليت پيوسته و خستگى‌ناپذير عظيم قيچى‌ساز روى ١٤ قله بالاى هشت‌هزارمترى جهان و همزمان با حضور شورانگيز مردم ايران در انتخابات رياست جمهورى دوازدهم حاصل شد.
براساس اين گزارش اورست نخستين هشت‌هزارى بود كه در سال ١٣٨٤ تسليم اراده عظیم قيچى‌ساز شد ولى برنامه اصلى او براى ورود به باشگاه هشت‌هزارمترى‌ها از سال ١٣٨٧ و با صعود به قله برودپيك آغاز شد. پس از آن قله‌هاى دائولاگیری، نانگاپارت، کانچن‌چونگا، گاشربروم ١، گاشروبروم٢، کی٢، ماناسلو، آناپورنا، ماکالو، چواویو، شیشاپانگما و اورست، خود را به نفس‌ها و قدم‌هاى اين پهلوانِ دلاور ايرانى سپردند که تمامى صعودهايش را بدون استفاده از اكسيژن مصنوعى و شرپا به پايان رسانده است.
اين گزارش حاكى است كه با فتح لوتسه در ساعت ١٢:٢٢ امروز ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۶، برنامه عظيم قيچى‌ساز براى ورود به باشگاه هشت‌هزارمتری‌ها تكميل شد و او اكنون شانزدهمين كوهنوردى است كه ١٤ قله بالاى هشت‌هزارمترى جهان را بدون كپسول اكسيژن و شرپا صعود كرد و در اين راه ١١٥٩٦٥ متر را در ارتفاعات رشته كوه‌هاى هيماليا و قراقروم بالا رفته است.
گفتنى است عظيم قيچى‌ساز و همنوردان ايرانی‌اش هم‌اكنون روى قله لوتسه هستند.”

مناظره رو دیدم و تاسف خوردم از اینکه کسانی که قراره نفر اول تصمیمات کلان کشور اسلامی باشند اینچنین با زیر پا گذاشتن اخلاق در مناظرات بدنبال تخریب حقیقت هستند.

تو قران نوشته خداوند از بندگانی که حقیقت رو با باطل می پوشانند بیزار هست (آل عمران) اما کسانی که قراره سران حکومت اسلامی باشن برخلاف دینی که به واسطه اون حکومت میکنن راحت حقیقت رو طور دیگری جلوه میدن.

معتقدم فعلا بهترین راه حل رای دادن به آقای روحانی هست.

اینم نوشته آقای دکتر صالحی امیری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی :

“وعده‌های بی‌پشتوانه بداخلاقی‌های آشکار
 سیدرضا صالحی امیری

تبلیغات نامزدهای رقیب دولت یازدهم بر پایه شعارهای فریبنده و بی‌پشتوانه استوار شده است. بدون ذکر برنامه و ارائه راهکار برای بهبود وضعیت معیشتی و اقتصادی مردم، تصور سوار شدن بر امواج پوپولیستی را در سر می‌پرورانند و در ترویج اقتصاد صدقه‌ای و توزیع فقر، گوی سبقت را از هم ربوده‌اند.

یکی از سه برابر شدن یارانه می‌گوید و دیگری از اختصاص کارانه دم می‌زند. بی‌آن که نسبت به ضمانت اجرایی، پشتوانه مالی و سازوکار قانونی چنین تصمیماتی توضیح دهند.

البته نمی‌توان بر گویندگان چنین وعده‌هایی خرده گرفت، چرا که در طول سی و هشت سالی که از عمر نظام جمهوری اسلامی می‌گذرد، نه یک روز عضو دولت بوده‌اند و نه تجربه نمایندگی مجلس و وضع قوانین و لوایح را دارند و از این منظر طبیعی است که به دلیل عدم آشنایی با این دو عرصه، چنین شعارهایی سر بدهند. آنچه موجب افسوس مضاعف است، زیرپا گذاشتن اصل خدشه‌ناپذیر اخلاق به‌عنوان هدف غایی نظام اسلامی و چوب حراج زدن به اعتماد مردم به‌عنوان مهم‌ترین وجه سرمایه اجتماعی است.

آیا رسالت اصلی نظام جمهوری اسلامی در انقلاب 57، معیشت و مصرف‌گرایی بود یا احیای ارزش‌ها و حاکمیت اخلاق را دنبال می‌کردیم؟ آیا فضای رقابتی در نظام ما باید مانند نظام‌های غربی مبتنی بر اتهام زنی و تخریب باشد که به دروغ به وزیر آموزش و پرورش بهتان بزنند یا با پایبندی به مرزهای اخلاقی، مردم سالاری دینی را عینیت بخشیم؟ اگر به چارچوب‌های اخلاقی پایبند نباشیم، چه تفاوتی میان مناظره‌های نامزدهای انتخاباتی کشورهای دیگر با ایران اسلامی خواهد بود؟

متأسفانه دیروز در صحنه مناظره انتخاباتی، با حجم وسیعی از بداخلاقی، اتهام زنی و توهین از سوی جریانی مواجه بودیم که خود را به صفت اصولگرایی متصف می‌داند، در حالی که نظام تربیتی ما چنین رفتارهایی را به هیچ وجه برنمی‌تابد.

تردیدی نیست که اگر نامزدهای رقیب، برنامه مدونی برای حل مشکلات و اداره کشور داشته باشند به عوامفریبی روی نمی‌آورند. قطعاً نام توزیع پول میان نیازمندان را نمی‌توان مدیریت و برنامه‌ریزی گذاشت. آیا اسم وعده سه برابر کردن یارانه، «کار» است و آیا عکس یادگاری گرفتن با ویرانه‌ها و خرابه‌ها و فقرا، «کرامت» است؟ آیا با پول دادن می‌توان اشتغال ایجاد کرد یا برعکس انگیزه کار و تلاش میان مردم کشته می‌شود؟ کدام یک از کشورهای توسعه یافته، برای رسیدن به قله‌های پیشرفت، سیاست‌هایی از این دست پیش گرفته و موفق شده اند؟ آیا ژاپن بعد از جنگ جهانی، سرزمین سوخته خود را با شعارهای عوامفریبانه بازسازی کرد یا با تقویت روحیه کار و تلاش، خود را قطب اقتصادی جهان کرد؟

اینکه با شعارهای غیرواقعی به مردم گفته شود که یارانه‌ها را چند برابر می‌کنیم یا اشتغال میلیونی در سال ایجاد می‌کنیم، نشان از بی‌برنامگی و عدم شناخت از واقعیت‌ها و ظرفیت‌های کشور دارد و برای فرار از پاسخگویی به سؤالات کارشناسان این عرصه به بداخلاقی‌های رایج در انتخابات غرب روی می‌آورند و با تهمت و دروغ سعی در ناامید کردن و بدبین کردن مردم نسبت به مسئولان دارند.

این روش علاوه برغیراخلاقی و غیر شرعی بودن، خلاف مصالح عمومی و منافع ملی هم هست و باید توجه کنیم استمرار این روش‌ها مردم را نه تنها به دولت، بلکه به کل نظام بدبین خواهد کرد. مگر ارزش صندلی ریاست جمهوری چقدر است که برای تصاحب آن همه مرزهای اخلاقی زیر پا گذاشته می‌شود؟ کشور ما بر اثر بداخلاقی‌های گذشته فرصت طلایی سال‌های قبل را از دست داد. مراقب باشیم که در نیمه راه، فرصت سوزی نکنیم.”

عیدتون مبارک پیشاپیش

انشاالله سال 96 برای همتون خوب باشه.

اینم متن جالب جادی از دوران دانشگاه :

اگر من به دانشگاه بر میگشتم

من الان نزدیک چهل سالمه. شاید به نظر شما پیر باشم ولی از نظر خودم فرق خاصی بین الان و سال های دانشگاه حس نمی‌کنم. شاید دلیلش کامپیوترها باشن که باعث می شن آدم همیشه با دنیای جدید در ارتباط باشه. شایدم یک جور نگرش به دنیا که سن و سال رو خیلی به رسمیت نمی‌شناسه. سال‌های دانشگاه برای من خیلی نزدیک به نظر می رسه و کاملا حس می کنیم همین پنج شش سال قبل بود که توی راهرو ها شیطنت می‌کردیم، بعد از حضور غیاب از پنجره فرار می کردیم یا دلمون خوش بود که قبل از حضور و غیاب خودمون رو به کلاس رسونده ایم یا موفق شده‌ایم سوالات امتحانی رو قبل از شروع امتحان پیدا کنیم. من تقریبا تمام مدت دانشگاه رو یا دودر میکردم یا به انواع تکنیک ها سر کلاس نمی اومدم و زندگی ام رو یا تو حیاط دور میزها می گذروندم یا تو سایت کامپیوتر در حال کشف چیزهایی که دوست داشتم؛ البته به جز قسمتی که به عشق و عاشقی می گذشت.

اون سال ها برای من بسیار جذاب و پر هیجان بود و اگر بهشون برگردم چیزهای بسیار کمی رو توش تغییر میدم. گفتم چیزهای خیلی کمی رو تغییر می‌دم؟ دقیقا. چیزهایی هست که تغییرشون می دم. من اگر به سال‌های لیسانسم که دانشجوی مخابرات بودم برگردم، مطئنا بهتر درس می خونم. مطمئن هستم اگر قصد شما اپلای کردن و رفتن باشه باید خیلی بهتر از من درس بخونین ولی من حتی در زندگی فعلی ام هم فکر می کنم کاش بهتر درس خونده بودم. حداقلش این بود که استرس شب های امتحان و فصل های امتحان رو نمی داشتم. یادمه روزهایی به انصراف فکر می کردم؛ فقط چون درست درس نمی خوندم. فکر کنم با هفته ای دو ساعت درس خوندن به راحتی می تونستم درس‌هام رو پاس کنم. شاید باور نکنین ولی من هنوزم گاهی خواب می بینم سر امتحان مغناطیس هستم بدون اینکه بلد باشم انتگرال بگیرم. خوب درس خوندن حداقلش این بود که این استرس رو از من دور می‌کرد.

همچنین اگر این سال ها در دانشگاه می‌بودم حتما مشارکت خیلی زیادی توی پروژه‌های اوپن سورس می‌کردم. من اون سال ها به عنوان فری‌لنسر رایگان برای شرکت ها و پروژه های مختلف کار کردم و رزومه ام خوب بود ولی الان به نظرم حل باگ های پروژه های بزرگ یا حتی مشارکت بزرگتر در اونها می تونه فوق العاده باشه. یک روش برای یاد گرفتن، کسب اعتبار، لینک عالی درست کردن و همچنین ساختن یک رزومه غیرقابل مقاومت برای هر شرکتی که دنبال نیرو باشه.

یک چیز دیگه که حتما می خوام در موردش حرف بزنم هم پایان نامه است. من یک پایان نامه راحت برداشتم؛ نتیجه هیجان انگیز بود البته ولی خود کار برای من ساده حساب می شد و توی چند شب تمومش کردم چون دقیقا تخصصم بود. من هنوزم طرفدار یک پایان نامه معقول و ساده هستم. شکستن شاخ غول جاش توی پایان نامه نیست – مگر اینکه بخواین باهاش مهاجرت کنین. قرار نیست پایان نامه تبدیل به یک منبع استرس بشه. اومدین دانشگاه که بهترین سال های عمر رو زندگی کنیم. دورانی که از دست خانواده راحتتر هستیم، دورانی که جامعه هنوز با ما کاری نداره، دورانی که اولین بخش زندگی مختلط ما است و دورانی که کسی نمی دونه چه ساعتی کجا هستیم و کنترل همه چیز تقریبا توی دستای خودمونه. من اگر به دانشگاه برگردم بازم مثل قبل تا جایی که بشه کشش می دم و ۵ سال و نیم دانشگاه می‌مونم. چی بهتر از دانشگاه؟ تازه اونم با حداقل استرس.

در ضمن این رو هم بگم که من با وجود معدل خیلی ضایع حدود ۱۲ در دوره لیسانس، چندین بیست مهم هم توی کارنامه داشتم که البته فکر کنم هر دو به یک اندازه خجالت آورن. بیست های من از درس هایی بود که کتابشون رو به انگلیسی می خوندم چون دوستشون داشتم. مدار منطقی، معماری کامپیوتر، میکروپروسسور و چیزهای مشابه. مطمئن هستم که اگر الان دانشگاه بودم کتاب‌های بیشتری رو از منابع اصلی می خوندم. اینجوری هم لذت بیشتری می بردم و هم استرس بلد نبودن پایه ها برام کمتر میشد. این بلد نبودن پایه‌ها بدترین بخش دانشگاه من بود. متاسفانه در سیستم آموزش داغون ما، پذیرفته است که شما با نمره ای مثل ۱۰ قبول بشین. مثلا توی دبستان شما اجازه دارین با حفظ کردن فقط نصف جدول ضرب (بخصوص مشهورهایی مثل پلنگ و شیش تا) نمره ۱۰ بگیرین و برین کلاس بعدی در حالی که در کلاس بعدی «انتظار» نظام آموزشی اینه که شما کل جدول ضرب رو بلد باشین. به نظرم این اصلی ترین استرس ما در تحصیل است. من می تونم بدون یاد گرفتن انتگرال دو گانه ریاضی رو با مثلا ۱۲ پاس کنم ولی بعد سر تمام واحدهایی که تصورشون اینه که چون من ریاضی رو پاس کردم پس حتما خدای انتگرال دو گانه هستم، عصبی باشم. همین اتفاق در رشته من یعنی مخابرات با درس معادلات دیفرانسیل افتاد. من ۳ بار دیفرانسیل رو افتادم و بالاخره با ترفندهای خاص بدون دونستن سری فوریه و دوستانش نمره ام رو گرفتم و چندین ترم سر سیگنال سیستم و بقیه درس ها عذاب کشیدم. من اگر به دانشگاه برمی‌گشتم غیر ممکن بود بذارم این تیکه تکرار بشه.

اوه… و با اینکه من در کلاس های فوق برنامه خیلی فعال بودم؛ اگر به دانشگاه برگردم از اونم فعالتر می‌شم. بهونه‌هایی مثل «درس زیاده» و اینها واقعیت ندارن. من تا جایی که می تونستم به کلاس های مختلف می‌رفتم. از موسیقی تا کوه و لینوکس و انواع مجلاتی که منتشر می کردیم و از همه باحالتر گروه‌های مطالعاتی. هدف تا حدی وسعت بخشیدن به دیدگاه آدم است ولی در واقع اون پشت مشوق اصلی دیدن آدم های جدید و پیدا کردن دوست های متنوع تر است. می دونین که چی می گم؟ (: من مطمئن هستم که کتاب های زیادی می خوندم تا بتونم بهتر حرف بزنم و جهان رو بفهمم و مطمئن هستم که اگر فقط دو سه روز پشت سر هم در دانشگاه بهم خوش نمی گذشت، سعی می کردم کشف کنم چرا بهم خوش نگذشته و چی رو باید تغییر بدم که بهم خوش بگذره. دانشگاه تقریبا بهترین شرایط ممکن رو داره. گفتم که؛ کسی با شما کاری نداره ولی شما می تونین با همه کار داشته باشین. من اگر دانشگاه بودم طولش می دادم و هر چقدر می تونستم متنوعش می کردم. ببینم شما چیکار می کنین.

باورم نمیشه ، سنی نداشت ، خیلی دوست داشتنی بود حداقل تو برخوردهایی که من داشتم. خیلی دلم گرفت

روحش شاد عمید عزیز ، تسلیت به آرمن جان

این DAC EAR که ما داریم کارش درسته ، قبلا نوشتم USB اش دکور هست اما تازه دیشب فهمیدم باید براش درایور نصب میکردم و بعد نصب درایو هم PCM از 16 بیت تا 24 بیت و از 44.1 تا 192 کیلو هرتز پخش میکنه و DSD هم ساپورت میکنه.

خیلی هم عالی
حالا نتیجه تست رو مینویسم.

با این شرکت Berkeley تماس گرفتم و مارو به GCAudio معرفی کرد و آقای  Galen Carol هم زحمت کشیدند این USB to SPDIF Converter رو فرستادند دبی و از دبی هم دوستی برامون آوردند.

این مبدل رو Goedon طراحی کرده و Berkeley فقط کمی بهینه اش کرده و خیلی هم خوش ساخت هست.

https://www.gcaudio.com/

رومی میگه :

Before I wrote the post that Jessie reefed I consulted with a few quite knowledgeable people in the digital field who explained to me all aspect of USB DACs. From what I understood it is clear that if (a big “if”) a USB DAC is properly implemented (that they admitthat  is not frequently happen) then USB DACs  have a lot of advantages over non-USB methods.

مثل بیشتر DAC های بازار که ورودی USB رو بیشتر برای دکور میزارن ، بهترین ورودی DAC EAR 4 همون ورودی BNC هست که ما میاییم از پورت USB مک بوک دیتا رو به iUSB 3.0 و بعدش به Berkeley Alpha USB میدیم و از خروجی Alpha دیتای SPDIF رو به DAC EAR4 میرسونیم.

فکر میکنم نتیجه خوب باشه انشاالله.

برای بهترین حالت Break-in کردن یک سیستم صوتی نظر Gordon Rankin اینه باید هر چند ساعت دستگاه خاموش بشه و سرد شد دوباره روشن بشه کار کنه . یعنی نباید شما 300 ساعت پیوسته دستگاه رو Play کنید و مثلا 4 ساعت کار کرد 1 ساعت خاموش بشه و دوباره 5 ساعت کار کرد 2 ساعت خاموش بشه.

http://www.computeraudiophile.com/f6-dac-digital-analog-conversion/new-wavelength-cosecant-v3-331/

IF you keep the unit running continously these parts will not break in at all, but will tend to move to one place. That is not the place you want them to be at. By doing the continuous thing you will not break in the device at all. It may actually take months before you get the unit correct if you do this at first.

Therefore…….. just use the damn thing as you would normally with the unit run randomly and it will reach the first break in stage at about 40-50 hours.

این بلندگوی Living Voice هم اومده و من در موردش مینویسم …

بالاخره با ماجراهای زیاد اینروزهای گمرک این دو عزیز بزرگوار ترخیص شدند و آکبند آکبند تحویل من شدند.

آرمن عزیز خیلی تشکر بابت EAR و خوشحالم خیلی خوشحالم که نتیجه خیلی خوبه. ما هم دوباره به دهکده برگشتیم.

دیشب اولش دیدم صداش درنمیاد اما کمی که کار کرد و در حد 40 دقیقه گرم شد صداش در اومد. فعلا تنها چیزی که میتونم بگم اینه صدا بعد از اینکه لامپ ها به مدت 40 دقیقه گرم میشن خیلی صدا گرم و دوست داشتنیه. خیلی Full و Lush و البته EAR میدونید خیلی هم داینامیکه صداش. بنظر من کابل Purist هم خیلی خیلی تاثیر داره.

نکته خیلی جالب اینه اصلا مهم نیست شما Mp3 خیلی بی کیفیت رو از روی ویندوز (حتی بدون بیت پرفکت) پخش کنید یا فایل با کیفیت Flac رو بصورت بیت پرفکت روی مک چرا که صدا در هر دو حالت شنیدنیه .

وقتی کیفیت سورس میشه Flac و سیستم بیت پرفکت کار میکنه شما صدای جذابتر و بسیار واضح تری میشنوید اما حتی تو حالت Mp3 هم موسیقی اعتیاد آور هست. نمیدونم چی در صدا هست که حتی قبل از Break-in شدن کشش شنیدن رو زیاد میکنه.

اینم عکسها :

اول اینکه باید از دوستی قدیمی که تشویقم کرد برم سمت یادگیری زبان تشکر کنم و بعدش از دوستی تشکر کنم که کلاس زبان ICC رو بهم معرفی کرد.

این کلاس زبان بسیار بسیار عالیه و کلا متد آموزشی اش متفاوت با بقیه کلاسهاست. یادگیری بسیار اصولی و در زمان سریع انجام میشه با کمترین صرف زمان توسط هنرجو.

تو این کلاس اصل رو بر مبنای شنیدن و تکرار در موقعیت میگذاره و شما اصلا با املا و یادداشت و نوشتن لغات کاری ندارید. فقط و فقط شنیدن هست و نه چیز دیگری. با حضور استاد اصلانی جو کلاس خیلی مثبت و شاد هست.

گرامر هم خیلی خوب و اصولی اون بین یاد داده میشه و یه دید خیلی قوی به ما میده و اصل روش هم بر مبنای مکالمه هست. برای کسانی که زمان محدودی دارند و واقعا دوست دارند زبان رو یاد بگیرند این کلاس عالیه. من قبلا دو بار سعی کردم زبان یاد بگیرم اما نشد حتی معلم خصوصی گرفتم بازم نشد و آخرش رسیدم به این متد.

مدیریت این کلاس ها با آقای اصلانی هست.

http://bamdadedanesh.ac.ir/

https://telegram.me/ICCAslani

این از خبر اول. خبر دوم اینکه بخشی از سفارشاتم رسیده. کابل ها که اومده بودو بعدش iUSB 3.0 اومد و Berkeley Alpha USB هم رسیده دبی و داره میاد تهران. دک و امپ هم تو راه هست. امروز هم یه هارد  تاندربرد اکسترنال گرفتم.

کابل BNC پیوریست هم تا دو هفته بعد تهرانه.

من قبلا مطلبی در مورد شیادی یکی از سایت های اینترنتی های فای نوشتم که الان باید تصحیحاتی رو اضافه کنم . اون پست رو پاک کردم و الان به عینه دیدم یک مشتری در شهرستان از این شخص بلندگو خریده و سالم و عالی تحویل هم گرفته و شخص تحویل دهنده نه کلاهبرداری کرده و نه جرمی مرتکب شده.

البته این به معنی این نیست که میشه به ایشون 100% اعتماد کرد چون همه دوستانی که من از نزدیک میشناسمشون و بهشون اعتماد دارم همشون معتقدند منش اخلاقی و اجتماعی این آدم خیلی دور از ایده ال هست و حرف ها و رفتار ها و کارهایی از ایشون سرزده که خیلی دور از اخلاق هست اما در هر صورت من لازم بود اعتراف کنم ساخته های ایشون بدست حداقل یک مشتری رسیده و کلاهبرداری ای در کار نبوده و بسته هم با بهترین بسته بندی حمل شده.

خبر بعدی اینکه فعلا خبری نیست تا رسیدن کالاها برای تست.